Historia

🔊 Słuchaj

Historia Szpitala

Projekt budowy Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Białymstoku powstał w latach siedemdziesiątych XX wieku. Wynikało to z braku pediatrii akademickiej oraz potrzeby zapełnienia luki w lecznictwie pediatrycznym. W latach 1970-1971 w regionie północno-wschodnim na 10 tysięcy mieszkańców, przypadało najmniej łóżek szpitalnych dla pacjentów dziecięcych w kraju.

Starania o rozwiązanie tego problemu, zapoczątkowała prof. Maria Rudobielska, ówczesny Kierownik Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Białymstoku. Działania w sprawie rozpoczęcia budowy Szpitala trwały od 1971 roku przez kolejnych dziesięć lat. Podjęto wówczas najważniejsze decyzje prawno-administracyjne, związane z planowaną budową oraz powołano Społeczny Komitet Budowy Wojewódzkiego Centrum Zdrowia Dziecka w Białymstoku, którego celem było promowanie inicjatywy budowy szpitala pozyskanie terenu na budowę oraz gromadzenie środków pieniężnych.

W lipcu 1974 roku, Urząd Wojewódzki w Białymstoku wydał zgodę na przeprowadzenie na terenie województwa białostockiego, zbiórki publicznej w formie cegiełek o wartości 5, 10 i 20 złotych, o łącznej wartości 4 milionów złotych, które sprzedawano aż do 1985 roku. W ciągu kilku lat zebrano 6,5 miliona zł, pochodzących z darowizn zakładów pracy i osób fizycznych, co stanowiło 2% wartości kosztorysowej całej inwestycji.

Rozpoczęcie budowy miało nastąpić w 1976 roku. W skład nowopowstającego Szpitala miały wejść: klinika niemowlęca, klinika zachowawcza I, klinika zachowawcza II, klinika zabiegowa I, klinika zabiegowa II niemowlęca, klinika laryngologiczna, klinika izolacyjna, oddział intensywnej opieki, łącznie 385 łóżek.

Pomimo działań Komitetu Społecznego i kolejnych Władz Uczelni, ze względu na brak środków finansowych, budowa szpitala była w latach 1975-80 trzykrotnie skreślana z planów Resortu Zdrowia. Dopiero w 1981 roku, podczas inauguracji roku akademickiego, położono kamień węgielny pod budowę Instytutu Pediatrii. Zakończenie podjętej inwestycji miało nastąpić w ciągu 3,5 roku. Jednak brak środków finansowych i kryzys w sektorze budownictwa, powodowały ciągłe opóźnienia w pracy.

W latach 1981-85 zrealizowano stan surowy pięciu z planowanych ośmiu obiektów szpitala, co stanowiło niewiele ponad 50% założonego planu inwestycyjnego. Długo oczekiwany przełom nastąpił dopiero w latach 1987-1990 r.

Aby skoordynować działania, związane z budową szpitala, rektor Akademii Medycznej, prof. Jerzy Łebkowski, utworzył stanowisko Pełnomocnika Uczelni ds. Budowy Instytutu Pediatrii, na które w dniu 1 sierpnia 1986 r. powołał dr hab. Macieja Kaczmarskiego, natomiast 1 grudnia 1987 r., na wniosek ówczesnego Rektora Akademii Medycznej w Białymstoku, profesora Zbigniewa Puchalskiego, Minister Zdrowia i Opieki Społecznej powołał dr hab. Macieja Kaczmarskiego na stanowisko Dyrektora Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Białymstoku.

Mimo trudności związanych z pogłębiającym się kryzysem gospodarczym, udało się zakończyć pierwszy etap budowy szpitala i oddać do użytku Przykliniczną Przychodnię Dziecięco-Młodzieżową. Uroczyste otwarcie obiektu odbyło się podczas rozpoczęcia roku akademickiego w Akademii Medycznej w Białymstoku, w dniu 1 października 1988 roku. Od dnia 4 października 1988 r. pacjenci w wieku dziecięco-młodzieżowym mogli uzyskać kompleksową pomoc ambulatoryjną w dwudziestu sześciu poradniach specjalistycznych Przychodni.

Początkowo, od roku 1988 do 6 października 1992, Szpital funkcjonował głównie w oparciu o działalność Przyklinicznej Przychodni Dziecięco-Młodzieżowej. W tym dniu uruchomiono pierwszy oddział szpitalny, którym była III Klinika Chorób Dzieci.

W maju 1989 roku, z inicjatywy znanego aktora Zygmunta Kęstowicza, Krystyny Mrugalskiej – pierwszej prezes Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym oraz profesora Kaczmarskiego, na terenie przychodni został uruchomiony Ośrodek Wczesnej Interwencji „Dać Szansę”, którego celem było leczenie i rehabilitacja dzieci z opóźnieniem rozwoju umysłowego z całego regionu.

W latach 1988-2003 trwała budowa i wyposażanie Szpitala z sukcesywnym powoływaniem nowych komórek organizacyjnych. Od roku 1992, po uruchomieniu bloku łóżkowego, działalność diagnostyczno-leczniczą i dydaktyczną rozpoczynały w szpitalu sukcesywnie kolejne jednostki kliniczne, przeniesione z bazy łóżkowej z Wojewódzkiego Szpitala im. J. Śniadeckiego.

Inwestycja została ostatecznie zakończona dopiero po trzynastu latach, w roku 2002. Od chwili położenia kamienia węgielnego w roku 1981, zamiast planowanych 56 miesięcy upłynęło 21 lat.

Patronem Dziecięcego Szpitala Klinicznego został Ludwik Zamenhof, pochodzący z Białegostoku lekarz okulista, twórca języka esperanto. Inicjatywę nadania imienia poparł wnuk Zamenhofa, Ludwik Krzysztof Zaleski-Zamenhof, który w marcu 1989 roku, osobiście odwiedził Dziecięcy Szpital Kliniczny w Białymstoku.

Szpital w swojej historii dwukrotnie zmieniał nazwę. W roku 1999 na Samodzielny Publiczny Dziecięcy Szpital Kliniczny, następnie w 2008 roku, w związku z formalnym przekształceniem Akademii Medycznej w Uniwersytet Medyczny, Szpitalowi nadano nową nazwę. Aktualnie działa, jako Uniwersytecki Dziecięcy Szpital Kliniczny im. L. Zamenhofa.

Obecnie Szpital jest największym na Podlasiu ośrodkiem diagnostyczno-leczniczym dla dzieci i młodzieży w wieku od 0 do 18 lat. UDSK jest samodzielnym publicznym zakładem zdrowotnym, którego organem założycielskim jest Uniwersytet Medyczny w Białymstoku. W 16 klinikach i oddziałach posiadających 331 łóżek, hospitalizowanych jest rocznie ponad 20 tys. osób, a w 34 poradniach specjalistycznych leczy się ponad 130 tys. pacjentów.

Liczby te ciągle rosną….